Αν ορίσουμε ως κόμικ μία αλληλουχία εικόνων που συνθέτουν μία αφήγηση1, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι ως επιβάτες σε μία διαδρομή του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου βλέπουμε μέσα από το παράθυρο να εκτυλίσσεται ένα κόμικ της Αθήνας σε τομή. Μία διαδοχή από στιγμιότυπα της πόλης, από μικρές ιστορίες ανθρώπων, από τυχαία συμβάντα που συνθέτουν ένα πάτσγουορκ αφήγησης της Αθήνας. Η αφήγηση αυτή δεν έχει συγκεκριμένη δομή, αρχή-μέση-τέλος, αλλά μονάχα μία γραμμική ραχοκοκαλιά, παράλληλη με τις ράγες του ηλεκτρικού. Η ίδια η γραμμική πορεία του βλέμματος του θεατή οργανώνει αυτή την σπονδυλωτή ιστορία. Η δομή αυτή, που μοιάζει συνειρμική, παραπέμπει στον τρόπο που σκέφτεται ο ανθρώπινος νους, ανακαλεί μνήμες ή ονειρεύεται.
Ίσως αυτός να είναι ένας τρόπος να αντιλαμβανόμαστε την πόλη γενικά. Ίσως ο τρόπος αυτός να προκύπτει από την ίδια τη δομή της αστικής ζωής. Μια διαδοχή από στιγμιότυπα, τα οποία συνδέονται χαλαρά μεταξύ τους μέσω διαφόρων παρατηρητών και τελικά μέσω της ίδιας της πόλης. Κόμικ λοιπόν μπορεί να είναι ένας απλός περίπατος στην Αθήνα, που αν γίνει χωρίς το άγχος του χρόνου ή του σκοπού, μπορεί να ξετυλίξει πολλές μικρές ιστορίες, να αποκαλύψει λεπτομέρειες που δίνουν τροφή στο νου και εικόνες που κινητοποιούν την φαντασία. Η περιπλάνηση εξάλλου αποτελεί βασικό στοιχείο της χρήσης του δημόσιου χώρου, γιατί περιέχει το στοιχείο της ανακάλυψης αλλά και του αγνώστου2.
1.Στο Understanding Comics (1993) o Scott McCloud ορίζει ως κόμικ τις "παρατεταγμένες εικονογραφικές και άλλες εικόνες σε σκόπιμη ακολουθία, με στόχο να μεταδώσουν πληροφορία ή/και να παράγουν μία αισθητική αντίδραση του θεατή."
2.Δ. Φιλιππίδης, Εφήμερη και Αιώνια Αθήνα, σ.163
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου