Ένας πολύ κλειστός κύκλος

του Κωστή Τζ. (αφιερωμένο στον LC?)

Ο μικρός (αλλά διαρκώς διερυνόμενος) κύκλος των Νέων Ελλήνων Κομιξάδων συσπειρώνεται σε ομάδες ιντερνετικού πολέμου. Δύο φρέσκα μπλόγκ συνδιάζουν δημιουργικότητα και πειραματισμό με πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα:

the very closed circle & bomchicka

Το 'απαγορευμένο' μου της ΕΡΤ: Το spot της Μπιενάλε που δεν θα δούμε ποτέ

Μιντιακό τρίκ, ή στυγνή λογοκρισία;

"Εμπνεόμενος από το κεντρικό θέμα της 3ης Μπιενάλε της Αθήνας, "Μονόδρομος", ο Γιώργος Ζώης, σκηνοθέτης του πολυβραβευμένου "Casus Belli", κατάφερε με έξι κάδρα συνολικής διάρκειας 25 δευτερολέπτων να αναστατώσει το νομικό τμήμα και τη διοίκηση της ΕΡΤ και τελικά να "κοπεί" από τις συχνότητες της κρατικής τηλεόρασης." Του Γιάννη Δηράκη, sevenart.gr

F*ck Mobility, Hail Acropolis_Zombie Safe House 2011 Competition Entry

English text
It is not just a defensive position tested thousand times. It is a monument, a miracle of world architecture and a living symbol of human civilization and history. Athens Acropolis.

Much that once was, is lost, for none now leave to remember it and some things that should not have been forgotten were lost.

Humans were living in the misery and poverty of the financial crisis and used to argue all the time for different aspects of life. Greece was a burden for the European Union. Some of European countries were responsible for that, in a way, but now they want Greece out. All of a sudden, a virus bursted out in Greece by infected imported vegetables. Many say that it was not an accident. One by one, all the people in Athens became zombies. It was in this moment when all hope had fainted. But there were some who resisted. The few who managed to survive, gathered to Athens Acropolis, the only secure high ground, in order to make a stronghold and organize their resistance. The topography of the place, the magnificent view on the city of Athens, the source of water and the secret underground passages, made Acropolis the best and only choice. In this place the Greek spirit will be reborn. The magnetic fields that exist from ancient times in this territory and Goddess Athena's grace, will protect them.

The last prophecy from the Oracle of Delphi was that sometime Greeks will confront a great danger that nobody has experienced before and concrete walls will save them. There were few who believed that the prophecies would be fulfilled and fortified Acropolis with concrete bunkers.

The acropolis was fortified in three lines of defense, the outer line of defense, the main line and the line of last defense. Parthenon converted into houses and the temple's interior is, in case of zombies, the place where the last act of humanity will happen. A secret crypt that leads to an underground passage, will be used for escape. According to the plan, after the great escape, the demolition of the temple with explosives, will send those bastards back to where they came from.

There are 13 houses in each side of Parthenon, that can host 120 people. A further 300 people can stay in the surrounding buildings. Ancient stones, marbles and other spolia can be used for temporary houses. Renewable sources of power are in use, such us air and solar energy. Fresh water can be obtained by the natural spring, which is fortified and well secured. Waste and dead bodies will be piled in the south of the hill. In an event of zombie contamination, all survivors of Athens can approach Acropolis through the Propylaia. All further survivors will have to pass through an identification process and medical examination. All survivors can stay here forever and enjoy their accommodation in this bright monument, with endlessly renewable supplies from local agriculture and animal farming. Heavy battery will push away the largest amount of intruders and melee combat, with Greek swords and shields, the rest of them.

here you can find the original archipunks' board sent to the online competition zombie safe house 2011. Thumbs up!

Ελληνικό Κείμενο
Δεν είναι απλά μια αμυντική θέση δοκιμασμένη εκατοντάδες φορές. Είναι ένα μνημείο, ένα από τα θαύματα της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής και ένα ζωντανό σύμβολο του ανθρώπινου πολιτισμού και της ιστορίας. Η Ακρόπολη των Αθηνών.

Οι άνθρωποι ζούσαν στη μιζέρια, στη φτώχεια της οικονομικής κρίσης, χαμένοι στις διαφωνίες τους. Η Ελλάδα ήταν πλέον βάρος για την Ευρώπη, ένα βάρος που εκείνη είχε δημιουργήσει αλλά τώρα δε μπορούσε να ελέγξει. Ένας ιός ξέσπασε ξαφνικά στην Ελλάδα από κάποια εισαγόμενα προϊόντα και μεταμόρφωσε όλους τους ανθρώπους σε ζωντανούς νεκρούς. Όλη η Αθήνα γέμισε ζόμπι. Οι λιγοστοί που έμειναν κατέφυγαν στην ακρόπολη, στο μόνο ύψωμα που θα μπορούσαν να αντισταθούν. Η τοπογραφία με την καλή οχύρωση, η θέα που είχε, οι πηγές που παρείχαν νερό και τα μυστικά υπόγεια περάσματα που σε έβγαζαν σε κάθε γωνιά της πόλης έδιναν στους επιζώντες περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Από εκεί θα ξαναγεννηθεί το ελληνικό πνεύμα και ο πολιτισμός. Τα μαγνητικά πεδία και η χάρη της Αθηνάς, θεάς του πολέμου και της σοφίας, θα προστάτευαν τους υπερασπιστές της. Ο τελευταίος χρησμός από το μαντείο των Δελφών ήταν πως κάποτε θα εμφανιστεί ένας μεγάλος κίνδυνος που κανείς δεν θα έχει ξαναζήσει και τα μπετονένια τείχη θα σώσουν τους Έλληνες. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστευαν πως θα εκπληρωθεί ο χρησμός και οχύρωσαν την ακρόπολη με τσιμέντο.

Η ακρόπολη οχυρώθηκε σε τρεις γραμμές άμυνας. Πρώτη είναι η εξωτερική γραμμή άμυνας που συμπίπτει με το αρχαίο τείχος και έχει κύρια είσοδο τα Προπύλαια και μια δεύτερη, κρυφή, είσοδο. Εντός των τειχών υπάρχει μεγάλη έκταση για καλλιέργειες και κτηνοτροφία και εγκαθιστώνται ηλιακά πανέλα και ανεμογεννήτριες. Ένα νέο άγαλμα-mecha της Αθηνάς κτίζεται ως αφιέρωμα προς αυτή, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί ισχυρό όπλο για τους αμυνόμενους. Η κύρια γραμμή άμυνας είναι οι οχυρώσεις εντός του περιγράμματος της ακρόπολης, ενώ η τελική γραμμή άμυνας είναι ο ίδιος ο Παρθενώνας. Το μνημείο μετατρέπεται σε οργανωμένο συγκρότημα κατοικιών. Στο πτερόν του προστίθονται 13 κατοικίες ανά πλευρά, ενώ στην πρόσοψη περιστρεφόμενο αμυντικό κανόνι. Προστίθεται επίσης συμπαγής δίριχτη πλάκα οροφής πάχους 2,5 μέτρων. Οι προσθήκες είναι όλες μπετονένιες και ανακτούν το αρχικό περίγραμμα του ναού. Στο εσωτερικό του δημιουργείται σφραγισμένο καταφύγιο τύπου bunker που αποτελεί, σε περίπτωση επίθεσης, τον χώρο που θα δοθεί η τελική μάχη. Μια μυστική κρύπτη στο άβατον του ναού, οδηγεί στο υπόγειο πέρασμα διαφυγής. Σύμφωνα με το σχέδιο, ακολουθεί η ανατίναξη του ναού και ο αποδεκατισμός των επιτιθέμενων ζόμπι.

“...έπεσε μία βόμβα... και πέθαναν όλοι...” , φινάλε από την ταινία Ninja Action Gore

δείτε εδώ την πινακίδα της λύσης που στάλθηκε από τους archipunks στο διαγωνισμό zombie safe house 2011. Thumbs up!

soundtrack:
Parthenon, by Minos Matsas
Antimatter, by Iannis Xenakis

filmography:
Night of the Living Dead (1968), by George A. Romero
Evil in the time of Heroes (2009), by Yorgos Noussias

zombie safe house competition

Freedom Fries* and Zombies

Μπορεί τα ζόμπι να είναι ο σύγχρονος εχθρός της μνημειακότητας; Το γεγονός ότι η ανθρωπότητα απειλείται από μια ορδή μεταλλαγμένων πτωμάτων, δικαιολογεί και την αντίστοιχη μετάλλαξη, ή και καταστροφή, σημαντικών μνημείων; Ή είναι αυτό ένα απωθημένο των νέων αρχιτεκτόνων που εκφράζεται σε ανύποπτες στιγμές;

Η ερευνητική ομάδα των archipunks εντόπισε μέσα στις προτάσεις του διαγωνισμού zombie safe house αρκετές προτάσεις που μοιράζονται αυτή την προβληματική, μεταξύ αυτών και η δική μας. Από αυτές ξεχωρίσαμε 2, τόσο για τον εφευρετικό σχεδιασμό τους, όσο και για την κοσμική σύμπτωση της συνύπαρξής τους στον ίδιο διαγωνισμό.

Οι δύο αυτές λύσεις δεν είναι άλλες από τις προτάσεις επανάχρησης του αγάλματος της Ελευθερίας (αρ: z1291) και του πύργου του Αίφφελ (z1573) αντίστοιχα. Θυμίζουμε στους αδαής ότι ο Αλέξανδρος Γουστάβος Αίφφελ είναι ο σχεδιαστής του Παριζιάνικου Φετίχ, αλλά και ο δημιουργός του μεταλλικού σκελετού που κρύβεται κάτω από τη φούστα της Ελευθερίας. Η ιδέα του ότι και τα δύο αυτά εικονικά έργα του θα μετασκευαστούν σε οχυρά απέναντι στα ζόμπι, είναι αρκετά πιθανόν να ξεσηκώσει και τον ίδιο τον Αίφφελ από τον τάφο του! Στην περίπτωση αυτή θα είχαμε ένα ζόμπι με εξαιρετική γνώση οικοδομικής...

Αυτή η πολιτική πράξη του κατά φαντασίαν βιασμού των μνημείων-σουβενίρ κρύβει και μια κίνηση καθαρά αρχιτεκτονική. Το ότι δίνεται χρήση σε κατασκευές που αποτελούν νεκρά τουριστικά τοπόσημα, αποκομμένα από τη ζωή της πόλης. Μήπως αυτή είναι η αρχή μιάς ζόμπι αρχιτεκτονικής;




*Ο τίτλος αναφέρεται στον πολιτικό ευφημισμό, κατά τον οποίο οι French Fries άλλαξαν όνομα από κάποιους αμερικάνους ως αντίποινα, όταν η Γαλλία τάθηκε κατά της επίθεσης στο Ιράκ.

Η Κιβωτός του Brink

containers+Noahs Ark+global warming+sustainable architecture+design anarchy+floating urbanism+parkour+DIY interventions=BRINK

THE ISLAND*

Built in the near-future as part of a contemporary green vision, the Ark was a model for sustainable living. The massive man-made floating city became a home to the scientists and thinkers focused on making the vision a reality, while its wealthy patrons built a recreational paradise.

But soon the threat of a global environmental crisis became real: glaciers melted, sea levels rose, and the very survival of humanity was threatened. Thousands from around the globe fled to the Ark as a last hope. Refugees clung to survival however they could, while the original founders and their descendants struggled to maintain the island.

Now, the Ark has lost contact with what remained of the mainland and exists in total isolation. As the Ark's supposedly renewable resources dwindle, the balance of power threatens to unravel and throw competing social factions into a horrific conflict.

With tensions growing, Security and Resistance forces are locked in a heated battle for control of the Ark.

*taken from the official site: http://www.brinkthegame.com/ark/island/

see also: CGSociety , SG Artview

Gorilla Gardening

Miriam Tamayo, "Aleseya", Santiago, Chile

Μια πειραματική πλατφόρμα
για την κριτική του αστικού
πρασίνου με όπλο την
εικαστική έκφραση.

Πως έμαθα να μην ανησυχώ και αγάπησα τη βόμβα

You can't fight in here, this is the War Room!

Μέρος Α_Από τον Dr Strangelove στον Αρκά

   Με βάση τη νουβέλα «Κόκκινος Συναγερμός» και το ταλέντο του Πήτερ Σέλλερς, ο Στάνλεϋ Κιούμπρικ κτίζει το 1964 την ταινία «Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb».  Αναδεικνύοντας τα χιουμοριστικά στοιχεία ενός σεναρίου που βασίζεται στην ολική καταστροφή, ο σκηνοθέτης δημιουργεί κωμικοτραγικές καταστάσεις και ασκεί κριτική στον μιλιταρισμό,  την πολιτική και την ηθική σε ένα ψυχροπολεμικό πλαίσιο. Η παράνοια ενός στρατηγού, ο υπερβολικός ζήλος ενός πιλότου και μια μηχανή υπέρτατης καταστροφής θα οδηγήσουν κλιμακωτά (spoiler) σε ένα επικό φινάλε με απανωτές πυρηνικές εκρήξεις. Λίγο πριν την καταστροφή, ο επιστημονικός σύμβουλος των Αμερικάνων θα προτείνει, ως λύση για την επιβίωση του ανθρωπίνου είδους, την κατασκευή υπόγειων Vaults. Μέσα σε αυτά ένα δείγμα της ανθρωπότητας, επιλεγμένο με ύποπτα κριτήρια και αναλογία ανδρών-γυναικών 1-10(!),  θα πρέπει να επιβιώσει για τουλάχιστον 100 χρόνια, προστατευμένο από τη ραδιενέργεια. 

Εικονογράφηση των Vaults από χάρτη του Fallout.

   Κάπως έτσι, και από εκεί που μας άφησε ο Κιούμπρικ, ξεκινά το σενάριο του βιντεογκέιμ Fallout. Ο κεντρικός ήρωας βλέπει, για πρώτη φορά στη ζωή του, το φως του ήλιου καθώς βγαίνει από την υπόγεια κιβωτό προς αναζήτηση αποθεμάτων νερού για την κοινότητα. Βγαίνοντας από ένα προστατευμένο περιβάλλον θα έρθει αντιμέτωπος με την κόλαση της επιφάνειας. Αίμα, Βία, διαμελισμοί, Τρανσέξουαλ μεταλλαγμένοι, γιγάντιες κατσαρίδες και σατανικά Ρομπότ θα ακολουθήσουν.

   Έξω από τον επιμελώς σχεδιασμένο χώρο των Vaults, με τα μοντερνιστικά πρότυπα του Minimun Existence και τους τόνους μπετόν, η σκληρή πραγματικότητα του κόσμου που απέμεινε από την καταστροφή βασίζεται στην αναρχία και τον αυτοσχεδιασμό. Άνθρωποι συνυπάρχουν με μεταλλαγμένους και είτε δομούν νέους οικισμούς με βάση πρωτόγονες και αρχετυπικές δομές, είτε καταλαμβάνουν ερείπια πόλεων και τις αναδομούν με επαναχρήσεις και «μεταλλάξεις» σε υπάρχοντα κελύφη. Στη διάρκεια του παιχνιδιού το γκροτέσκο και το αυτοσχέδιο γίνεται επικίνδυνα θελκτικό. 

Το εσωτερικό της Vault 13 με τα high-tech δωματιάκια-κατοικίες.

Η Junktown, τυπικό δείγμα αυτοσχέδιας πόλης στον κόσμο του Fallout.

   Στο ίδιο μετά-αποκαλυπτικό τοπίο τοποθετεί τους δύο ήρωές του και ο Αρκάς στο κόμικ «Μετά την Καταστροφή».  Ένας εκφυλισμένος διανοούμενος και ένας κυνικός αμόρφωτος προσπαθούν να επιβιώσουν και μέσα από το παράδοξο της συνήπαρξής τους πηγάζει το γνωστό καυστικό χιούμορ του Αρκά.  Αυτό που μας ενδιαφέρει στο έργο αυτό είναι η ολοκληρωμένη εικόνα του Ελληνικού αστικού τοπίου που δομείται πάνω σε ένα σενάριο καταστροφής.  Σε αυτό το τοπίο με τις γκρεμισμένες πολυκατοικίες, τα αναποδογυρισμένα αμάξια και τα ακατάληπτα σύνολα οικοδομικών υλικών θα επιχειρήσουμε να ταξιδέψουμε…

Μέρος Β_Μετά-αποκαλυπτική Αθήνα

   Ο Ψυχρός Πόλεμος έχει τελειώσει, οι πυρηνικές κεφαλές σκονίζονται σε κάποιο ράφι, τα Bunkers του Βερολίνου είναι τουριστικό αξιοθέατο και οι αφίσες με οδηγίες σε περίπτωση ατομικής βόμβας είναι γραφιστικό βίνταζ.

   Ή μήπως όχι; Η πρόσφατη καταστροφή της Φουκουσίμα μας υπενθύμισε πως η ραδιενέργεια δεν αποτελεί απαραίτητα προϊόν πολέμου ή βομβαρδισμού. Μια αλυσιδωτή αντίδραση που ξεκίνησε με σεισμό και τσουνάμι κατέληξε σε πυρηνική καταστροφή.  Έτσι, στην άλλη πλευρά του πλανήτη, η Γαλλία, με τεράστια ποσά ενέργειας της να παράγονται σε ατομικούς αντιδραστήρες, αναγκάστηκε να αυξήσει τα μέτρα ασφαλείας και κάτοικοι πολλών ευρωπαϊκών χωρών να διαδηλώσουν ενάντια στην ατομική ενέργεια.
    Αυτός ο φόβος για την καταστροφή δεν ευδοκιμεί τυχαία στα αστικά περιβάλλοντα. Μητροπολιτικά σύνολα, με μεγάλες πυκνώσεις πληθυσμού και εύθραυστες δομές, είναι τα πιο ευάλωτα σε τέτοιου είδους καταστροφές. Το Τόκυο μπορεί να είναι οργανωμένο απέναντι στο σεισμό, όπως η Νέα Υόρκη στην τρομοκρατία, αλλά αυτό που πρώτα απ’όλα μας έχουν διδάξει οι φυσικές καταστροφές είναι ότι χτυπούν όταν και όπου δεν τις περιμένουμε.

Το εργοστάσιο της Ρικομέξ, μετά το σεισμό του '99

   Ας θυμηθούμε το σεισμό το Σεπτέμβριο του 1999 στην Αθήνα. Ο καθένας μας μπορεί να θυμάται τι ακριβώς έκανε την ώρα του σεισμού και λιγότεροι  το θάνατο 143 ανθρώπων, τον τραυματισμό χιλιάδων και τις ανυπολόγιστες καταστροφές στο δομημένο περιβάλλον. Μαζί με αυτόν φυσικές καταστροφές όπως πλημύρες και καταιγίδες και άλλες, όχι και τόσο φυσικές, όπως οι συνηθισμένες καλοκαιρινές και προεκλογικές πυρκαγιές.

   Ας μεταφερθούμε τώρα στο Σεπτέμβριο του 2012, 13 χρόνια μετά, πάλι στην Αθήνα και ας υποθέσουμε ότι γίνεται ένας αντίστοιχου μεγέθους σεισμός.  Αν σε αυτό το σενάριο προσθέσουμε τις εξής παραμέτρους: την παλαιότητα του μεγαλύτερου μέρους των κτιρίων (βλ. πολυκατοικίες του ’60-‘70), την οικονομική κρίση, τον αντιδραστήρα του Δημόκριτου(;), την αποδεδειγμένη ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού και το ενδεχόμενο ενός ακόμη πιο εξαγριωμένου Εγκέλαδου, τότε έχουμε ένα 100% Αθηναϊκό κοκτέιλ καταστροφής!

   Αυτό το σενάριο, αν και έχει μια προφανή διάσταση Λιακοπουλεϊσμού, παραμένει στα όρια του ρεαλιστικού. Επιπλέον, όσο θα είχε να προσφέρει στα μίντια τηλεθέαση, άλλο τόσο έχει να προσφέρει στην συζήτηση περί αρχιτεκτονικής και το σχεδιασμό σε εποχές κρίσης. Είτε αυτό λέγεται Emergency Housing, νέοι αντισεισμικοί κανονισμοί, αναστυλώσεις, είτε ένα όραμα για μια νέα κοινωνία, και κατ’επέκτασην αρχιτεκτονική, για την εποχή «μετά την καταστροφή».

Zombie Safe Parthenon_B-sides

Επανάχρηση. Μνημείο. Ιστορία. Πτώμα. Ζόμπι.

Ποιά είναι η πιό κυριολεκτική αναλογία ανάμεσα στα ζόμπι και την αρχιτεκτονική; Ποιό είναι το κτίριο ζόμπι;

Ας φανταστούμε τον Παρθενώνα ως ένα οργανισμό, ο οποίος αργοπεθαίνει μαζί με τις ιδέες που τον δημιούργησαν. Μια ανόμαλη αρχιτεκτονική ιδέα τον προσβάλει και τον μετατρέπει σε ζόμπι. Η ιδέα αυτή παίρνει σάρκα και οστά, τον διαφθείρει, τον αποσυνθέτει. Ένας παρασιτικός οργανισμός που τρώει τον Παρθενώνα από μέσα προς τα έξω και τον καθιστά έτοιμο να επανακτηθεί και να κατοικηθεί, υπό νέες συνθήκες. Ο οργανισμός αυτός δεν είναι ακριβώς κτίριο. Κινείται, αναπτύσεται, αναπνέει, ίσως και αναπαράγεται... Η εξωτερική του επιδερμίδα είναι τραχυά και σκληρή. Οι εσωτερικοί του χώροι πάλονται με έναν υπόκωφο ρυθμό, καθώς το κτίριο αναπνέει. Τα τοιχώματα του είναι ζεστά και υγρά. Οι είσοδοι του ανοιγοκλείνουν, προστατεύοντας τους κατοίκους του. Τα σκισήματα που του δημιουργούν οι αδέξιοι άνθρωποι, σύντομα κλείνουν αφίνοντας μαλακές ουλές...

είναι ζωντανό... 

Archipunks are on the move!

scan to see archipunks mobile

πριπέρ του μιτ γιορ ντούμ!

Το κακό στην εποχή των ηρωών

Ανίερος Βράχος

χαρακτικό του William Miller

Πολλά γράφονται τον τελευταίο καιρό για την Αθηναϊκή Ακρόπολη. Εν όψει ΔΝΤ και λοιπόν βαρβάρων, συζητήθηκε ακόμη και το ενδεχόμενο πώλησης του Παρθενώνα και αντικατάστασης του με ομοίωμα σε κλίμακα 1:1. Τέτοιου είδους σενάρια δεν μας φοβίζουν φυσικά, αλλά μας βάζουν σε σκέψεις.

Διαρκείς μετασχηματισμοί μέσα σε μία πολυτάραχη ιστορία. Ο Παρθενώνας εξελίσσεται.

Μάχες, λεηλασίες, πυρκαγιές και σεισμοί άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην επιδερμίδα του. Θρησκείες, καθεστώτα και πολιτικά συστήματα, διαδέχθηκαν το ένα το άλλο, αναδεύοντας τα συντρίμμια του Παρθενώνα και στήνοντάς τα ώστε το σύνολό τους να επικοινωνεί τις ιδέες των πρώτων. Αυτό όμως που έκανε το DNA του Παρθενώνα να φτάσει μέχρι τις μέρες μας, ήταν η δυνατότητα του να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες, να εκφράζει την κάθε εποχή, αλλά ταυτόχρονα να κυοφορεί τις ιδέες που τον δημιούργησαν.

Η σύγχρονη Ελλάδα επέφερε τον τελευταίο του μετασχηματισμό. Με τη δημιουργία του Νέου Μουσείου Ακρόπολις, ο Παρθενώνας και όλη η σύνθεση της Αθηναϊκής Ακρόπολις μετατρέπεται σε μνημείο του Νεοελληνικού Τουρισμού, πολιτικό επιχείρημα και εν τέλη σε μια κατασκευή της ιστορίας της. Μια προσπάθεια για ανασύσταση ενός στιγμιότυπου της.

Η συγκεκριμένη φάση της σύγχρονης ιστορίας, και μαζί της ένα ολόκληρο οικοδόμημα από ιδανικά, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Έτσι η νέα γενιά καλείται να απαντήσει στο επίμονο ερώτημα. Τι κάνουμε με τον Παρθενώνα; Ποία είναι η θέση μας απέναντι του;

Η πρόταση μας είναι πως η ηγεμονία του αρχαιοελληνικού ιδεώδους πρέπει να λυθεί, υπό το βάρος ενός αβέβαιου μέλλοντος. Σε μια εποχή που ανατρέπει συθέμελα την έννοια της μνημειακότητας, η υλική υπόσταση του Παρθενώνα πρέπει να επαναδιαπραγματευτεί και πιθανότατα να αλλάξει ριζικά.

Η Ακρόπολις τούρτα, όπως προσφέρθηκε σε δείπνο προς τιμήν του βασιλικού ζεύγους Παύλου και Φρειδερίκης. Βρετανική Πρεσβεία, Αθήνα 1949. Αρχείο Μουσείου Μπενάκη. credits_Γιάννης Ades

Ο Παρθενώνας σε 2η χρήση_Βυζαντινή Εκκλησία

Η Ακρόπολις ως Ανάκτορα του Β. Όθωνα. Σχέδιο του K.F. Schinkel

Emptiness_A Housing Project in Berlin Gleisdreieck

The final presentation of the Emptiness Project, done in TU Berlin_Architektur, during the Summer Semester 2011. 

In the area of Gleisdreieck, Berlin, which is characterized by the U-Bahn Station and a vast emptiness, we proposed a mass-housing complex that contrasts its surroundings. 

Kyvernitis Georgios, Triantafyllidis Theoklitos

Emptiness_B-sides

Batman στο Νέο Κόσμο

Η γοητευτική ιστορία ενός λιλιπούτειου bar στον Νέο Κόσμο, που στόμα με στόμα κέρδισε ένα πολυσυλλεκτικό κοινό. Κι ας παίζει –σχεδόν αποκλειστικά– ελληνικά λαϊκά τραγούδια. Ο DJ και ιδιοκτήτης του Γιώργος Νάσιος μιλάει στον Χρήστο Καρρά.

 

«Το "Batman" είναι τρισυπόστατο όνομα. Καταρχάς, είμαι λάτρης των κόμικς. Έχω μια μεγάλη συλλογή και τα μαζεύω φανατικά. Δεύτερον, είναι αστείο γιατί κοιμάμαι ελάχιστα (τέσσερις-πέντε ώρες μού αρκούν) και, τέλος, δεν έκλεινα ποτέ, ούτε όταν έβγαζε νόμους ο Παπαθεμελής ούτε τίποτα. Εμείς μένουμε ανοιχτοί για να φυλάμε την πόλη». Κάπως έτσι βγήκε το όνομα ενός bar που άνοιξε τον Οκτώβρη του 1989 και ξεκίνησε ως αστείο μεταξύ της παρέας, όπως λες καμιά φορά στους φίλους σου: «Δεν τα παρατάμε όλα, να ανοίξουμε ένα bar;».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: αθηνόραμα online

Architect or Zombie?

His skin has a pale grey hue under these lights.

He is weary but unable to sleep.

His breath smells terrible.

He has Nick Nolte hair.

Today he stood in front of a small disinterested crowd, slowly waving his arms while mumbling.

He is unemotional, showing little concern for the needs of others.

He is in a state of decay; mobile, but technically dead.

He moves slowly; without any visible sense of direction, as if slightly drunk.

He does not know his way around a shopping mall.

He is completely unintelligible, to most people.

He moves towards a goal with a steady and relentless consistency.

He spends most of his time with his own kind.

He has left small pieces of himself behind in each building he’s passed through.

Writen by: Jody Brown_coffeewithanarchitect.com

Τα Στρουμφάκια στην Αθήνα

MEGALOMANIA, a film by Jonathan Gales

by Jonathan Gales

Πολυκατοικία 2

Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα

Πλήθο-δομή - Ένωση Στρέφη-Λυκαβυττού

Θεωρώντας το φυσικό και το δομημένο περιβάλλον της Αθήνας σαν ένα εννιαίο τοπίο, ερχόμαστε να ενώσουμε δύο ζωτικά σημεία του, το λόφο του Στρέφη με το Λυκαβυττό. Σε μία ισχυρή συνθετική κίνηση, μία πεζογέφυρα μητροπολιτικής κλίμακας έρχεται να ενώσει τους δύο λόφους και να έρθει σε άμεση ρήξη με τις πολυκατοικίες της Αθήνας. Έτσι δύο σημαντικά ,και απομονωμένα πλέον από τους κατοίκους της Αθήνας, τοπόσημα στο ανάγλυφο της πόλης, γίνονται ένα εννιαίο και λειτουργικό σύνολο, που αποκτά χρήσεις και συνδέεται οργανικά με αυτήν. Ταυτόχρονα δημιουργείται ένα μοναδικός, για τα δεδομένα της Αθήνας, εσωτερικός υβριδικός χώρος αγοράς και κατοικίας. Τα δύο διάτρητα τοιχεία ,που υποβαστάζουν τη γέφυρα παραλαμβάνουν αυτές τις χρήσεις, ενώ ταυτόχρονα οριοθετούν έναν ημιυπαίθριο χώρο που μπορεί να παραλάβει πολιτιστικές χρήσεις και έκθεση.  Συνεπώς πέραν της υπερυψωμένης διαδρομής προκύπτει μια δεύτερη εσωτερική, που επιτρέπει στον χρήστη να αντιληφθεί την φυσική τοπογραφία της περιοχής. Η δομική μονάδα, πάνω στην οποία στηρίζεται το πάττερν των τοιχείων, είναι το ανακυκλωμένο κοντέινερ. Σαν άλλος πλίνθος, δομεί μια υπερκατασκευή ενώ ταυτόχρονα δίνει το μέτρο της, προσδίδοντας μια αίσθηση κλίμακας.

*Ο όρος Πλήθο-Δομή χρησιμοποιήθηκε από τον Ζήση Κοτιώνη ως η εξέλιξη της πολυκατοικίας 

Η Πλήθο-Δομή στη LIFO

To κέντρο σε κατάσταση επανεκκίνησης_LIFO#239

"Περιμένοντας τα μέτρα της κυβέρνησης ο Σταύρος Διοσκουρίδης συγκεντρώνει τις πιο αξιόλογες προτάσεις που έχουν γίνει από φορείς και αρχιτέκτονες τα τελευταία χρόνια. "

TOY ΣΤΑΥΡΟY ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗ

Αθήνα, σου στέλνω αυτό το τραγούδι

Αθήνα, σου στέλνω αυτό το τραγούδι
γιατί τα τραγούδια σου πάλιωσαν πια
παιάνες και ύμνους δεν ξέρω να γράφω
μα ούτε καντάδες όπως παλιά.

Αθήνα παλαίστρα, θεών πασαρέλα
πλατεία θεάτρου, παλιά αγορά
Αθήνα μπουκάλι της μπίρας σπασμένο
ουρά και βλαστήμια, του νότου σκιά.

Αθήνα, Αθήνα...
Πάνε, χαθήκανε οι εραστές σου
στερέψαν τα μύρα, τέρμα οι βεγγέρες
το χρώμα σου ψάξε σε φιλμ άσπρο μαύρο
καίνε, κοχλάζουνε τώρα οι μέρες.

Αθήνα του σκύλου ο κόπρος κι ο βίος
οι κόρνες φωλιάζουν στους κάδους σαν όρνια
κι εσύ λεβαντίνα, βαμμένη πατρόνα
βολτάρεις πιωμένη, λουσμένη κολόνια.

Αθήνα σεντόνι λευκό, γαριασμένο
μάρμαρο, δόξα, στεφάνι και τάφε
τσίκνα, τσιμέντο, ποτάμι θαμμένο
για πάρε χαρτί και μολύβι και γράφε.

Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης
Μουσική: Δημήτρης Μητσοτάκης
Πρώτη εκτέλεση: Εύα Λαύκα
 

The D.I.Y. Container

Τα [Ελληνικά;] Κόμικ του 2011_Άρθρο της AV

"Ο Ηλίας Κυριαζής μόλις κυκλοφόρησε την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά σε αμερικάνικη ετικέτα, λανσάροντας το δικό του αντι-υπερήρωα. Ο Βασίλης Γκογκτζιλάς τον Μάιο, επίσης σε αμερικάνικο label, βγάζει τη νέα του νουάρ δουλειά. Ο Παναγιώτης Πανταζής έχει νέα ιστορία έτοιμη για τον Μάρτιο (συν το ντεμπούτο μουσικό άλμπουμ του). Και ο Γιώργος Γούσης είναι ο εμπνευστής ενός συλλογικού blog που εξερευνά τα πορνό κόμικ. [...]"

Διαβάστε το πλήρες άρθρο του Παναγιώτη Μένεγου εδώ. (AV T335 23/02/2011)

New Rose Hotel

Μια ανακατασκευή του New Rose Hotel του William Gibson, όπως προέκυψε από την ανάλυση του κειμένου. 

"Seven rented nights in this coffin, Sandii. New Rose Hotel. How I want you now. Sometimes I hit you. Replay it so slow and sweet and mean, I can almost feel it. Sometimes I take your little automatic out of my bag, run my thumb down smooth, cheap chrome. Chinese .22, its bore no wider than the dilated pupils of your vanished eyes. Fox is dead now, Sandii. Fox told me to forget you.

[...]The New Rose Hotel is a coffin rack on the ragged fringes of Narita International. Plastic capsules a meter high and three long, stacked like surplus Godzilla teeth in a concrete lot off the main road to the airport. Each capsule has a television mounted flush with the ceiling. I spend whole days watching Japanese game shows and old movies. Sometimes I have your gun in my hand.

[...]Sometimes I can hear the jets, laced into holding patterns over Narita. I close my eyes and imagine the sharp, white contrails fading, losing definition.

[...]The coffins of New Rose are racked in recycled scaffolding, steel pipes under bright enamel. Paint flakes away when I climb the ladder, falls with each step as I follow the catwalk. My left hand counts off the coffin hatches, their multilingual decals warning of fines levied for the loss of a key. I look up as the jets rise out of Narita, passage home, distant now as any moon.

[...]All day today I watched a small helicopter cut a tight grid above this country of mine, the land of my exile, the New Rose Hotel. Watched from my hatch as its patient shadow crossed the grease-stained concrete. Close.

Very close.

[...]Come with me, Sandii. Hear the neon humming on the road to Narita International. A few late moths trace stopmotion circles around the floodlights that shine on New Rose. And the funny thing, Sandii, is how sometimes you just don't seem real to me.

[...]It's all right, baby. Only please come here. Hold my hand."

William Gibson. New Rose hotel

Από την Gotham City στην Athens City: Διάλεξη 21 Φεβ 2011

Από την Gotham City στην Athens City from Theo Trian on Vimeo.

Από την Gotham City στην Athens City: Φωτογραφίες από τη Διάλεξη

Παρουσίαση Διάλεξης

Η Παρουσίαση της Διάλεξης:  
"Από την Gotham City στην Athens City, 
Η Αθήνα μέσα από τα Κόμιξ της",
θα γίνει την Δευτέρα 21/02/2011,
στις 12.00, στην Αίθουσα Τ101,
της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ
(Πολυτεχνείο, Πατησίων)



Σας Περιμένουμε!

Ο Χάρτης της Athens City

Ο τελικός χάρτης της εξερεύνησής μας. Δείτε τον σε πλήρη οθόνη

Από την Gotham City στην Athens City: Η Αθήνα μέσα από τα κόμιξ της

Open publication - Free publishing - More architecture

Ο Μπάτμαν στη Σχολή Αρχιτεκτόνων!

Αυτόπτες μάρτυρες επιβεβαιώνουν τις φήμες που ακούστηκαν για την εμφάνιση του ανθρώπου-νυχτερίδας στη σχολή. 

Χθες το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, άγνωστος, ντυμένος με μία μοβ στολή κλόουν, εισέβαλε στην Τ12 και απειλούσε να σπάσει ένα ένα όλα τα ντουλαπάκια, τρομοκρατώντας τους φοιτητές που εργάζονταν εκεί... Όπως όμως οι ίδιοι υποστηρίζουν, μια σκοτεινή σιλουέτα διαγράφηκε στη βροχή, μέσα από τα παράθυρα της αίθουσας. Όλα τα υπόλοιπα συνέβησαν πολύ γρήγορα. Ένα γυαλιστερό αντικείμενο, που φαίνεται να είχε σχήμα νυχτερίδας, εκτοξεύτηκε με ταχύτητα προς τον κακοποιό και τον αφόπλισε. Στη συνέχεια, η μασκοφορεμένη φιγούρα, που είχε σαφής παραπομπές στο γνωστό ήρωα τον κόμιξ, όρμηξε εναντίων του. Ακολούθησε μια σκηνή πάλης μεταξύ τους, με νικητή τον άνθρωπο-νυχτερίδα. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, είχαν και οι δύο εξαφανιστεί μέσα σε ένα σύννεφο καπνού, αφήνοντας τους φοιτητές σοκαρισμένους. Η αστυνομία, που κατέφθασε λίγο αργότερα, βρήκε τον κακοποιό δεμένο στην είσοδο της Στουρνάρη.

Προς το παρόν, δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για κάποια αποκριάτικη φάρσα, ή για πραγματικό περιστατικό. Οι πηγές μας πάντως, επιβεβαιώνουν πως ο κακοποιός βρίσκεται στα χέρια της αστυνομίας και σύντομα θα μεταφερθεί στο Ίδρυμα Δαφνί. Η αλήθεια είναι πως η Αθήνα, ως πόλη σε Κρίση, έχει πραγματικά ανάγκη από ανθρώπους που δεν κάνουν κριτική προς την σάπια κοινωνία μας, αλλά δρούν για να την αλλάξουν. Μήπως η εποχή των αληθινών υπέρ-ηρώων έχει επιτέλους αρχίσει;

Τα δύο πρόσωπα της Αθήνας

Η πόλη μπορεί να ειδωθεί ως ένας οργανισμός που λειτουργεί το πρωί και κοιμάται το βράδυ, μέσα από το ρυθμό των κατοίκων της, που παρουσιάζει περιοδικότητα κατά τη διάρκεια της μέρας. Ωστόσο, η μέρα με την νύχτα δεν φαίνεται να έχουν τόσο σαφή όρια για τους Αθηναίους, ενώ η Αθήνα φαίνεται να είναι ένας οργανισμός που μεταμορφώνεται τη νύχτα.

Αν ο ήλιος της κάνει την Αθηναϊκή μέρα τουριστικό προιόν, το ξενύχτι υπόσχεται να την συνεχίσει με τους δικούς του κανόνες. Αυτή η μεταμόρφωση της Αθήνας είναι περισσότερο ορατή στο κέντρο της, όπου συγκροτούνται νησιά νυχτερινής διασκέδασης όπως στο Γκάζι, αλλά και σε συγκεκριμένους δρόμους όπως η Λ. Συγγρού. Ειδικότερα στη δεύτερη, έχουμε την ακραία αντίθεση της σιωπής του πρωινού στα γραφεία πολυεθνικών εταιριών με την νυχτερινή εικόνα της, τύπου Ελληνικού Βέγκας. Η Συγγρού το βράδυ μεταμορφώνεται σε κόκκινο δρόμο των Μπουζουκιών, των Στρίπ Κλάμπ και των εκδιδόμενων τραβεστύ.

Η μεταμόρφωση αυτή υφίσταται σε δύο επίπεδα. Στο επίπεδο του δρόμου που χρησιμοποιούν όχι μονο οι χρήστες αλλά και οι περασρτικοί αλλά και στο επίπεδο μεμονομένων κτιρίων. Η Συγγρού αποκτά μια δεύτερη αναγνώσιμη όψη τη νύχτα,αυτήν με τις διαφημίσεις των νυχτερινών μαγαζιών, που όντας πιο λαμπερές,με περίεργα σχέδια και προκλητικά χρώματα επισκιάζουν τις υπόλοιπες, ενώ το πρωί βγάζει τη μάσκα της. Τα κτίρια που φιλοξενούν τα κέντρα αυτά,χωρίς τα φανταχτερά τους σύμβολα που σε καλούν να εισέλθεις, κρύβονται τις πρωινές ώρες στην ομογενοποιημένη όψη των μεγάλων γραφειακών συγκροτηματων. Τα ίδια κουφάρια στο εσωτερικό τους φιλοξενώντας διαφορετικά θεάματα ανά τακτα χρονικά διαστήματα, μεταμορφώνονται, ανάλογα με τη νέα σκηνογραφία που επιλέγεται ή τη νέα διάταξη στον καθιστικό χώρο για να αυξηθεί η χωριτικότητα και όλα αυτά συνήθως σε χώρους που σχεδιάστηκαν με την πρόθεση να στεγάσουν γραφεία, εμπόριο ή υπηρεσίες.

Η ολική μεταμόρφωση της Συγγρού απο τα ενδότερα των κτιρίων της μέχρι την επιδερμίδα που συγκροτούν οι όψεις τους αποτελεί αφορμή για να μιλήσουμε για το δεύτερο πρόσωπο της Αθήνας,όχι αυτό του φωτός αλλά εκείνο της σκιάς. Το αυθαίρετο, το ανήθικο και το παράνομο κρύβονται στο σκοτάδι της Αθηναϊκής νύχτας ενώ ταυτόχρονα κατα έναν οξύμωρο τρόπο κάνουν τα πάντα για να προβληθούν.