Θεωρώντας το φυσικό και το δομημένο περιβάλλον της Αθήνας σαν ένα εννιαίο τοπίο, ερχόμαστε να ενώσουμε δύο ζωτικά σημεία του, το λόφο του Στρέφη με το Λυκαβυττό. Σε μία ισχυρή συνθετική κίνηση, μία πεζογέφυρα μητροπολιτικής κλίμακας έρχεται να ενώσει τους δύο λόφους και να έρθει σε άμεση ρήξη με τις πολυκατοικίες της Αθήνας. Έτσι δύο σημαντικά ,και απομονωμένα πλέον από τους κατοίκους της Αθήνας, τοπόσημα στο ανάγλυφο της πόλης, γίνονται ένα εννιαίο και λειτουργικό σύνολο, που αποκτά χρήσεις και συνδέεται οργανικά με αυτήν. Ταυτόχρονα δημιουργείται ένα μοναδικός, για τα δεδομένα της Αθήνας, εσωτερικός υβριδικός χώρος αγοράς και κατοικίας. Τα δύο διάτρητα τοιχεία ,που υποβαστάζουν τη γέφυρα παραλαμβάνουν αυτές τις χρήσεις, ενώ ταυτόχρονα οριοθετούν έναν ημιυπαίθριο χώρο που μπορεί να παραλάβει πολιτιστικές χρήσεις και έκθεση. Συνεπώς πέραν της υπερυψωμένης διαδρομής προκύπτει μια δεύτερη εσωτερική, που επιτρέπει στον χρήστη να αντιληφθεί την φυσική τοπογραφία της περιοχής. Η δομική μονάδα, πάνω στην οποία στηρίζεται το πάττερν των τοιχείων, είναι το ανακυκλωμένο κοντέινερ. Σαν άλλος πλίνθος, δομεί μια υπερκατασκευή ενώ ταυτόχρονα δίνει το μέτρο της, προσδίδοντας μια αίσθηση κλίμακας.
*Ο όρος Πλήθο-Δομή χρησιμοποιήθηκε από τον Ζήση Κοτιώνη ως η εξέλιξη της πολυκατοικίας
*Ο όρος Πλήθο-Δομή χρησιμοποιήθηκε από τον Ζήση Κοτιώνη ως η εξέλιξη της πολυκατοικίας
